عینک نور امیدوار است این مقاله برای شما مفید باشد

تاریخچه لنز تماسی

ایده ساخت لنزهای طبی را متعلق به لئوناردو داوینچی می دانند. وی برای مطالعه روی جریانهای آب رودخانه ای، نیمکره ای شیشه ای را روی صورت خود می گذاشت و با استفاده از آن زیر آب را بررسی می کرد. این موضوع مربوط به سال 1508 میلادی است.

  در آغاز قرن نوزدهم، همین ایده توسط توماس یانگ و سپس رنه دکارت بییشتر تکامل پیدا کرد و نهایتاً در اواخر دهه هشتاد قرن نوزدهم برای اولین بار لنز به مفهوم واقعی آن یعنی برای تصحیح دید بکار گرفته شد. اینکار توسط  Adolf Eugene Fick  چشم پزشک آلمانی شاغل درشهر زوریخ (امروزه واقع در سوئیس)، در سال 1888انجام شد. این عدسیها از جنس شیشه و بزرگ بودند و تمام قسمتهای جلویی اسکلرا را می پوشاندند. بهمین علت انها را لنزهای اسکلرال یا صلبیه ای می نامیدند. در سال 1910 پزشکی بنام سامیش سفارش ساخت یک نمونه از این لنزها را به برادران مولر میدهد. در این مورد بخصوص، هدف پوشاندن چشم فردی بوده که در اثر سوختگی پلک فوقانی یک چشم را از دست داده بود.

  در سال 1936 (1315 هجری ) با اختراع شدن نوعی پلاستیک بنام   Polymethyl methacrylate)  PMMA ) امکان نوآوری دیگری فراهم شد:  William Feinbloom  لنز اسکلرالی ساخت که مرکز آن از جنس شیشه و قسمت محیطی آن (که روی اسکلرا قرار می گرفت) از جنس پلاستیک PMMA   بود.طولی نکشید که لنزهای اسکلرال تمامPMMA ساخته شد.

  جالب اینجاست که تا آنزمان کسی فکر نمی کرد که اگر لنز را اندازه قرنیه بسازند، لنز روی چشم معلق خواهد ماند و برای همین هم تمام لنزها بصورت اسکلرال ساخته می شدند و اولین بار در سال 1948،     Tuohy   که شغلش تراش لنز بود، بطور تصادفی قسمت اسکلرال یک لنز را خراب کرد و به فکر افتاد که لنز خراب شده را آنقدر کوچک کند که روی قرنیه جا شود. لبه های لنز را نیز تراشید و صیقل داد و با کمال تعجب متوجه شد که لنز قرنیه ای که ساخته بود، روی چشم معلق می ماند. این یافته تحول بزرگی را ایجاد کرد.

   لنزهای نرم از نوع HEMAهیدروکسی متیل متاکریلات (ماده زیربنایی تمام لنزهای نرم)   توسط یک چشم پزشک  اهل چکسلواکی در سال 1960 ساخته شد. کاری که  Witcherle   ،  انجام داد بسیار با اهمیت بود چرا که ماده ای که بدست آورده بود به آسانی قابل تراش بود. این ماده در ابتدا بصورت جامد تراشکاری می شود و سپس با روش بخصوصی آبگیری آن انجام می شود.

   لنزهای ساخته شده از جنس پلی متیل متاکریلات ،  اساساً نفوذپذیری نسبت به اکسیژن ندارند و باعث خفگی قرنیه می شوند.  این لنزها علاوه بر سفت بودن و ناراحت بودن، مشکل دیگری نیز دارند، که  عبارتست از ضعف آنها از نظر آبدوستی (سطح آنها خوب خیس نمی شود). اما برتری آنها در این است که راحت تراشیده می شوند، بعد از تراشیدن قابل پولیش و تصحیح هستند و بخوبی روی چشم حرکت می کنند.به همین علت عده ای از محققین بدنبال شناسایی ماده ای بودند که قابلیت قالبگیری یا تراشکاری را داشته باشد ولی بر خلاف  پلی متیل متا آکریلات  بخوبی قادر به عبور دادن گازها باشد.

   این ماده نهایتاً در سال 1965 ابداع شد. این ماده در حالت پلیمر شده شکل مواد ژله ای تقریباً سفتی را به خود می گیرد و درحالت مونومر، بصورت مایع است.نام این ماده  سیلیکون الاستومر می باشد. برتری بلامنازع این ماده در توانایی نفوذپذیری آن نسبت به گازهایی چون اکسیژن و دی اکسید کربن بوده اما نقصی هم دارد که اتفاقاً آنهم بلامنازع است: سیلیکون الاستومر کاملاً آب گریز (هیدروفوب) است و به علت ساختارالکتروشیمیایی خاصی که دارد، به هر سطحی که در جوار آن قرار گیرد می چسبد. بدینترتیب، عدسیهای تماسی سیلیکون الاستومر به دو علت یعنی چسبیدن به چشم  و هیدروفوب بودن شدید، خیلی زود از گردونه رقابت  خارج شدند.

  چند سال بعد از تولید لنزهای سیلیکون الاستومر،درسال1974 سیلیکون را با PMMA ترکیب کردند و حاصل آن پیدایش لنزهای RGP   بود و در واقع علت اینکه لنزهای RGP در قیاس با PMMA نفوذپذیری بهتری به اکسیژن دارند، همین وجود سیلیکون در لنزهای RGP است.

  سالهاتلاش محققین این بود که سیلیکون را با هیدروکسی متیل متاکریلات ترکیب نمایند.اگرچه اینکار به علت آب گریز بودن سیلیکون ناممکن بنظر می رسیداما بالاخره بعد از 18 سال، این تحقیق در سال 1998به بار نشست. مسئول و پایه گذار این تحقیقات یک اپتومتریست استرالیایی به نام Brien A Holden OD-PhD بود وماده جدید سیلیکون هیدروژل نامگذاری شد  که ماده سازنده نسل جدید عدسیهای تماسی است.

عینک نور : 02532943049